Η ιστορία της Τζίνα

Η ακόλουθη περίπτωση της οικογένειας Ντέιβις (Davis) είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Απαγορευμένη θλίψη - ο ανείπωτος πόνος της άμβλωσης» (Forbidden Grief-The Unspoken Pain of Abortion) της Δρος Τερέζα Μπερκ (Theresa Burke, Ph. D.), με τη συνεργασία του Δρος Ντέιβιντ Ρίρντον (David Reardon, Ph. D.). Η περίπτωση της Τζίνα φανερώνει έναν πατέρα που είχε τις καλύτερες προθέσεις, αλλά είναι μπερδεμένος, πελαγωμένος, ανίκανος να βρει μια διέξοδο και να παράσχει στην κόρη του την υποστήριξη που χρειάζεται μετά την άμβλωση. Διαβάστε πως η Δρ. Μπερκ και το Κέντρο Θεραπείας «Ο Αμπελώνας της Ραχήλ» βοήθησαν αυτή την οικογένεια.

Η ιστορία της Τζίνα

«Έλπιζα ότι θα μπορούσατε να βοηθήσετε την κόρη μου. Χρειάζεται συμβουλές. Από κάποιον αντικειμενικό. Ο Θεός ξέρει ότι εγώ σίγουρα δεν είμαι». Η φωνή του κυρίου Ντέιβις αδυνάτισε σα μετανιωμένη.

«Ποιο είναι το πρόβλημα;», ρώτησα βάζοντας το ακουστικό στον ώμο μου προκειμένου να κρατήσω κάποιες σημειώσεις.

«Ε, να», τραύλισε, «η κόρη μου, η Τζίνα, βγαίνει με ένα αγόρι. Της ασκεί βία λεκτικά και σωματικά. Καταστρέφει τη ζωή της», ο κ. Ντέιβις ακουγόταν απεγνωσμένος. Στη φωνή του μπορούσα να ανιχνεύσω πόνο και θυμό, αλλά περισσότερο ότι ένιωθε αβοήθητος. «Δε μπορώ απλώς να κάνω πίσω και να παρακολουθώ την κόρη μου να καταστρέφει τη ζωή της. Αυτός ο τύπος έχει ήδη ένα παιδί, το οποίο δε μπορεί να βοηθήσει. Δεν καταλαβαίνω τι βρίσκει σ' αυτόν. Η Τζίνα μου είναι σπουδαίο κορίτσι».

Ο τόνος του άλλαξε σ' ένα σβησμένο ψίθυρο. «Την αγαπώ τόσο πολύ, αλλά τη χάνω». Έμεινε σιωπηλός για μια στιγμή, έπειτα η φωνή του έσπασε. «Σας παρακαλώ, μπορείτε να κάνετε κάτι; Μπορείτε να τη βοηθήσετε να δει ότι αυτός είναι ένας υποκριτής; Η Τζίνα δε με ακούει πια».

Πληροφόρησα τον κ. Davis ότι δε μπορούσα να τους χωρίσω, αλλά μπορούσα να βοηθήσω τη Τζίνα να εξετάσει τη σχέση της και να ξεκαθαρίσει τα συναισθήματά της γι' αυτόν τον άνδρα. Έπειτα ρώτησα τον κ. Ντέιβις αν κάτι άλλο είχε συμβεί ανάμεσα στη Τζίνα και το αγόρι της.

Η ίδια η ερώτηση συνιστούσε μια απειλή. Ο κ. Ντέιβις δίστασε. Τελικά απάντησε: «Λοιπόν, υπάρχει κάτι, αλλά πρέπει να φανερωθεί από εκείνη. Νομίζω ότι εκείνη είναι που πρέπει να σας το πει. Εξάλλου, πρόκειται για τη ζωή της και δε θέλω να νομίζει ότι μιλούσα πίσω από την πλάτη της».

«Μήπως η κόρη σας έκανε άμβλωση;», ρώτησα σε ξερό τόνο. Η λέξη ειπώθηκε. Άμβλωση. Έγινε σιγή, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Είχα μια λίστα τηλεφώνων του Κέντρου Θεραπείας μετά την Έκτρωση, αλλά ακόμα οι άνθρωποι πάλευαν συχνά να εξηγήσουν γιατί τηλεφώνησαν.

Συνάντησα την κόρη του το ίδιο βράδυ. Η Τζίνα ήταν 19 χρονών με μακριά ξανθά μαλλιά και λυπημένα μπλε μάτια. «Ο πατέρας μου με ανάγκασε να το κάνω», εξήγησε. «Μου είπε ότι δε θα μπορούσα να ζήσω μαζί τους αν δεν το έκανα. Ήξερε ότι μπορεί κάποτε να τον μισούσα, αλλά ήταν πρόθυμος να πάρει αυτό το ρίσκο. Θα το ξεπεράσεις, μου είπε. Δεν ήμουν μεγαλωμένη να πιστεύω στην άμβλωση. Στο γυμνάσιο είχα γράψει και εργασία πάνω σε αυτό». Τα μάτια της υγράνθηκαν λάμποντας σαν αστραφτερά ζαφείρια.

Για τρία χρόνια η Τζίνα δεν είχε πει ποτέ σε κανένα για την άμβλωση. Μέσα σε λίγα λεπτά οι αναμνήσεις ήρθαν στην επιφάνεια σαν ένα τεράστιο κύμα θλίψης. Η έκρηξη των εμπειριών της συγκρουόταν με το φράγμα της επαγγελματικής ψυχραιμίας μου, καθώς προσπαθούσα να τη σταθεροποιήσω για το επόμενο συναισθηματικό ξέσπασμα.

Η ιστορία της Τζίνα αποκαλύφθηκε ανάμεσα σε πονεμένα αναφιλητά και προσπάθειες για ανάσα. «Επέστρεψα σπίτι από το κολέγιο μια Παρασκευή για να τους πω για την εγκυμοσύνη και το τι σχεδιάζαμε να κάνουμε. Ο πατέρας μου έγινε έξαλλος. Ήθελε να ξέρει τι είχε κάνει για να του αξίζει κάτι τέτοιο. Πήρε το φίλο μου στην κουζίνα για να συζητήσουν σαν άνδρας προς άνδρα. Δε με άφησαν να μπω. Ο μπαμπάς τον πίεσε να με πείσει ότι μια έκτρωση είναι η καλύτερη λύση».

Με δυσκολία συνέχισε. «Δυο μέρες αργότερα ήμουν πάνω σε ένα τραπέζι, τα πόδια μου σεμπερδεμένης αναβολείς. Έκλαιγα όλη την ώρα. Η μητέρα μου με πήγε. Διαρκώς της έλεγα ότι δεν το ήθελα. Σε παρακαλώ, όχι! Μη με αναγκάζετε να το κάνω αυτό, μη με αναγκάζετε να το κάνω. Το έλεγα όλη την ώρα. Κανείς δεν άκουγε. Όταν ο οικογενειακός σύμβουλος με ρώτησε αν ήμουν σίγουρη, σήκωσα τους ώμους. Σχεδόν δε μπορούσα να μιλήσω. Το έκαναν. Σκότωσαν το μωρό μου».

Εξουθενωμένη από τον πόνο η Τζίνα άρχισε να βογγάει. Λυγισμένη, κρατώντας την κοιλιά της δε μπορούσε να πιστέψει ότι πράγματι είχε κάνει άμβλωση. Μετά από μια μακριά παύση γεμάτη δάκρυα η Τζίνα συνέχισε: «Τόσο γρήγορα όσο συνέβη όλοι έδειχναν να το ξεχνάνε. Οι γονείς μου ποτέ δε μιλούσαν γι' αυτό. Θύμωσαν όταν έμαθαν ότι συνέχιζα να βλέπω το Τζο. Ποτέ δε σταμάτησαν τα αρνητικά σχόλια για εκείνον. Ούτε με εμένα και το Τζο τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα. Μαλώναμε συνέχεια. Είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη και δεν ήξερα πώς να χειριστώ τα συναισθήματά μου. Ντρεπόμουν να συζητήσω για την άμβλωση με τους φίλους μου κι οι γονείς μου με είχαν βάλει να τους υποσχεθώ ότι δεν θα το έλεγα σε κανένα».

Καθώς η ιστορία της Τζίνα ξετυλιγόταν είδα πολλές ενδείξεις οδύνης με περιπλοκές. Η καρδιά της Τζίνα ήταν γεμάτη οργή και πόνο. Υπήρχε θλίψη, τρομακτική θλίψη για ένα νεκρό μωρό που ποτέ δεν θα ήταν εκεί για να προσφέρει χαρά και ελπίδα. Οτιδήποτε είχε σχέση με μωρά την έκανε να κλαίει: βρεφικά αφρόλουτρα, διαφημίσεις για πάνες, ακόμα και παιδιά. Οτιδήποτε προξενούσε διαρκή πόνο. Ήταν μια πληγή στην καρδιά της που δεν έπαυε να αιμορραγεί.

Παρόλο που η οικογένεια της Τζίνα ήταν χριστιανική κατά το δόγμα, η θρησκευτική πίστη δεν εμπόδιζε την επιθυμία τους για άμβλωση. Οι γονείς της είχαν πιστέψει ότι επιμένοντας στην άμβλωση, θα την έσωζαν από μια ζωή φτώχειας και δυστυχίας κοντά σ' έναν άνθρωπο που, κατά τη γνώμη τους, δε μπορούσε να αγαπήσει και να στηρίξει τη μονάκριβη κόρη τους. Ο Τζο είχε ήδη ένα παιδί το οποίο δε βοηθούσε. Φοβούνταν για το μέλλον της μ' έναν τέτοιον άνθρωπο.

Τώρα το μέλλον ήταν παρόν. Η αυτοεκτίμησή της κατέρρεε, η κατάθλιψη ήταν μόνιμος σύντροφος κι οι γονείς της παρακολουθούσαν με λύπη καθώς μια αρνητική μεταμόρφωση τους έκλεβε το κορίτσι που ήξεραν.

Η Τζίνα χρειαζόταν να της επιτρέψουν να θρηνήσει. Οι γονείς της την στέρησαν από τη γνήσια συμπόνοια και αποδοχή που χρειαζόταν από αυτούς. Δεν είχαν αποδεχθεί την εγκυμοσύνη νωρίτερα, τώρα δε μπορούσαν να αποδεχθούν τη θλίψη της. Ένιωθε ότι την είχαν απορρίψει εντελώς.

Η Τζίνα έγινε μέλος της ομάδας θεραπείας και ταυτόχρονα ακολούθησε και κατ' ιδίαν θεραπευτική. Μόλις ξεκίνησε τη θεραπεία για μετεκτρωτικό σύνδρομο, μπόρεσε να εκφράσει κάποια από τα συναισθήματά της. Ήταν εξοργισμένη με τους γονείς της γιατί δε μπόρεσαν να αποδεχθούν την εγκυμοσύνη της. Ήθελαν απλώς να ξεφορτωθούν το πρόβλημα. Ήταν επίσης θυμωμένη με το Τζο γιατί δεν προστάτεψε εκείνη και το μωρό. Εφόσον οι δικοί της γονείς ήθελαν την άμβλωση, ο Τζο μετέθεσε την ευθύνη στη Τζίνα.

Η Τζίνα πονούσε πολύ ψυχικά κι ένιωθε ότι είχε απορριφθεί. Μοιρασμένη ανάμεσα στους γονείς της, το Τζο και το αγέννητο παιδί της η Τζίνα ήταν ακινητοποιημένη και ανίκανη να διευθετήσει τα συναισθήματά της για το γεγονός. Κατά μια έννοια προόδου είχε «κολλήσει». Δεν της επετράπη να ωριμάσει, να αποκτήσει παιδί, να γίνει μητέρα. Η επιθυμία της για ανεξαρτησία και ενηλικίωση είχε ματαιωθεί από την ανεπιτυχή της προσπάθεια να σπάσει τη συναισθηματική εξάρτηση από τους γονείς της, τους οποίους αγαπούσε κι οι οποίοι ήταν τόσο κυριαρχικοί στη ζωή της. Όταν διέκοψε την κύησή της, δεν ήταν μόνο η κύηση που διεκόπη, ήταν και η εμβρυική της θηλυκότητα που αμβλώθηκε επίσης. Το αποτέλεσμα της άμβλωσης ήταν να ακινητοποιηθεί και να γίνει ασταθής συναισθηματικά. Η απώλεια του παιδιού της ήταν μια χωρίς προηγούμενο επίθεση στην έννοια της ταυτότητάς της. Επειδή δε μπόρεσε να ανταποκριθεί στο ρόλο της ως στοργικής μητέρας, ένιωθε μιαν ανείπωτη αίσθηση αποτυχίας, μια βαθιά αίσθηση ότι είχε κακοποιηθεί. Σε κατάσταση σοβαρής κατάθλιψης, η Τζίνα ήταν ανίκανη να πάρει αποφάσεις, αδύναμη να επιβεβαιωθεί και να αγαπήσει.

Παρά τη βίαιη συμπεριφορά του η Τζίνα ήταν προσκολλημένη στο αγόρι της, το Τζο. Η κακοποίησή της από αυτόν επιβεβαίωνε την χαμηλή αυτοεκτίμηση και την αδυναμία της. Επιπλέον ήξερε ότι οι γονείς της τον απεχθάνονταν. Εξαναγκάζοντάς τους να αποδεχτούν τον Τζο, γινόταν εκείνος, κι ασυνείδητα πια τους ανταπέδιδε το χτύπημα, τιμωρώντας τους με το να τον δεχτούν - απηχώντας έτσι τον τρόπο με τον οποίο εκείνοι την εξανάγκασαν να δεχτεί μια ανεπιθύμητη άμβλωση. Αυτή η δυναμική της έδωσε μια αίσθηση ελέγχου, παρόλο που αυτός ήταν μέρος της ζωής της. Η Τζίνα ήταν παγιδευμένη σ' ένα φαύλο κύκλο στον οποίο τιμωρούσε και τον εαυτό της και τον πατέρα της.

Ίσως το πιο σημαντικό από όλα, ο Τζο σήμαινε τη σύνδεσή της με το εκτρωμένο μωρό. Η Τζίνα φοβόταν ότι αν παρατούσε το Τζο θα κατέστρεφε το μοναδικό δεσμό της με το μωρό, το οποίο είχε ανάγκη ακόμα να το θρηνήσει. Εάν τον παρατούσε θα έπρεπε να εγκαταλείψει την ελπίδα να ξαναδημιουργήσει το μωρό που ακόμα θρηνούσε.

Από τη στιγμή που η Τζίνα άρχισε θεραπεία για το μετεκτρωτικό τραύμα, μπορούσε να εκφράσει τα συναισθήματά της.

Ήταν σημαντικό πάντως τόσο για την ίδια όσο και για την οικογένειά της να μπουν και οι γονείς της στη θεραπευτική διαδικασία μαζί της. Τους χρειαζόταν για να επικυρώσουν την απώλεια και να αποδεχτούν τις ευθύνες τους στη συναισθηματική της διαταραχή. Χωρίς την αναγνώριση αυτής της καταστροφής η σχέση τους δε θα μπορούσε ποτέ να αποκατασταθεί πλήρως.

Μπαίνοντας η οικογένεια στη διαδικασία της συμβουλευτικής, ήξερα ότι κάθε γονιός θα προσπαθούσε να δικαιολογήσει και να υπερασπιστεί τις πράξεις του, όπως είχαν κάνει και με την εμπειρία της κόρης τους. Αυτή η αντίδραση ή ανικανότητα να αντιμετωπίσει και να παραδεχτεί κανείς το συναισθηματικό ή ψυχικό πόνο λέγεται άρνηση. Σ' αυτή τη φάση της θεραπείας η άρνηση είναι ένας ισχυρός πειρασμός.

Η μαμά της Τζίνα ήρθε πρώτη. Άκουσε την κόρη της κι εξέφρασε λύπη. Έβλεπα μια πονεμένη έκφραση στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας, που επέμενε με το αναπόφευκτο «αλλά».

Ξέρω ότι υποφέρεις ΑΛΛΑ νομίζαμε ότι κάναμε το καλύτερο. Ξέρω ότι αυτό είναι σκληρό, ΑΛΛΑ πρέπει να συνεχίσεις τη ζωή σου. Ήθελες το μωρό ΑΛΛΑ πως θα πλήρωνες γι' αυτό; ΑΛΛΑ πως θα τέλειωνες το σχολείο; ΑΛΛΑ, ΑΛΛΑ, ΑΛΛΑ.

Η λίστα συνέχιζε έτσι ατελείωτη. Κάθε εξαίρεση στερούσε από τη Τζίνα το δώρο της αναγνώρισης της απώλειάς της. Οι γονείς της δε μπόρεσαν να αποδεχτούν την εγκυμοσύνη της. Τώρα δε μπορούσαν να αποδεχτούν τον πόνο της. Ένιωθε εντελώς απορριμμένη.

Ο πατέρας γνωρίζει καλύτερα;

Ο πατέρας της Τζίνας δεν είχε ιδέα τι θυσίασε η κόρη του για να τον ευχαριστήσει. Ήταν σημαντικό για εκείνη να του το πει, έτσι ο κ. Ντέιβις προσκλήθηκε σε μια συνεδρία. Το βράδυ πριν τη συνάντηση μου τηλεφώνησε.

«Το στομάχι μου είναι ανακατεμένο όλη τη βδομάδα από τότε που άκουσα γι' αυτή τη συνάντηση, είπε. Θέλω να κάνω το καλύτερο για τη Τζίνα». Έπειτα ο τόνος του έγινε πιο επίσημος και αυταρχικός. «Θέλω απλώς να καταλάβετε ότι το θέμα για μένα δεν είναι ηθικό. Η Τζίνα έπρεπε να κάνει αυτή την άμβλωση. Ακόμα θεωρώ ότι πήραμε τη σωστή απόφαση. Εάν έπρεπε να το ξανακάνω θα επέλεγα το ίδιο πράγμα. Ξέρω ότι δεν είναι αυτό που θέλει να ακούσει. Μήπως να πω ψέματα για να την κάνω να νιώσει καλύτερα; Αυτό πρέπει να κάνω; Να της πω ότι έκανα λάθος; Δε μπορώ να το κάνω αυτό!».

Με ανανεωμένη αποφασιστικότητα εξήγησα: «Κύριε Ντέιβις, ξέρω πως αγαπάτε την κόρη σας πάρα πολύ. Και ξέρω πως κι εκείνη σας αγαπά, διαφορετικά δεν θα δεχόταν να κάνει άμβλωση. Το ζήτημα είναι ότι η κόρη σας έχασε κάτι. Κι αυτό που έχασε ήταν ένα παιδί. Το μωρό της - το εγγόνι σας. Η Τζίνα το σκέφτεται κάθε μέρα. Κλαίει γι' αυτό κάθε βράδυ. Δεν έχει ξεπεράσει το γεγονός. Πρέπει να ακούσετε πως η άμβλωση επηρέασε τη ζωή της».

Ο κ. Ντέιβις δεν απάντησε. Με πειστικότητα συνέχισα: «Όταν κάποιος πεθάνει, το χειρότερο που μπορεί κανείς να πει είναι ότι ήταν καλύτερα που συνέβη έτσι. Αυτό δεν ανακουφίζει, δεν παρηγορεί. Απλώς εξοργίζει τους άλλους γιατί δεν αναγνωρίζει την απώλεια ή τη θλίψη τους. Το χειρότερο για τη Τζίνα είναι που δεν αναγνωρίζετε την απώλεια μιας ζωής. Το μωρό της λείπει, ένα παιδί που ποτέ δε μπορέσατε να αποδεχτείτε».

Τελικά ο κ. Ντέιβις συμφώνησε ότι θα προσπαθούσε να ακούσει και ίσως είχε κάτι να μάθει. Πραγματικά δε μπορούσα να ελπίζω για κάτι περισσότερο.

«Οι άνδρες δεν είναι επιρρεπείς σε συναισθηματικές αδυναμίες», μου υπενθύμισε. Ειλικρινά ευχόταν να μπορούσε να δείξει θλίψη και συμπόνια για το μωρό, αλλά δε μπορούσε. Παρόλα αυτά θα άκουγε, αν αυτό βοηθούσε την κόρη του.

Ακούγοντας κι αναλαμβάνοντας ευθύνες

Όταν ο κ. Ντέιβις ήρθε το επόμενο πρωί, άρχισε με μια δήλωση που εξέπληξε: «Δεν είχα δικαίωμα να κάνω αυτή την επιλογή», είπε. Αφού αντιπαρατεθήκαμε σε διάφορα σημεία όλο το βράδυ, παραδέχτηκε πως συνειδητοποίησε για πρώτη φορά ότι η άμβλωση δεν ήταν επιλογή της Τζίνας.

Η συνεδρία άρχισε κι ήταν πολύ έντονη. Η Τζίνα εξέφρασε το θυμό, τον πόνο και τα συναισθήματα απόρριψής της. Επίσης ήθελε να μοιραστεί τη θλίψη της για το εκτρωμένο μωρό.

Ο κ. Ντέιβις άρχισε να αντιμετωπίζει κάποια πράγματα για πρώτη φορά. Τελικά κατάφερε να εκτιμήσει το μωρό και να διαχωρίσει το Τζο από την εγκυμοσύνη. Η άμβλωση ήταν ένας τρόπος να απομακρύνει κάθε σύμπτωμα της γενετήσιας δραστηριότητας της κόρης του και ηρωικά να την αποδεσμεύσει από τις συνέπειες των πράξεών της. Άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η Τζίνα ήταν πια γυναίκα και δε θα' πρεπε να προσπαθεί να την ελέγχει. Έπρεπε να εμπιστευθεί τη Τζίνα ως ικανή να πάρει τις αποφάσεις της χωρίς την απειλή της εγκατάλειψης.

Εφόσον αυτές οι εξηγήσεις έγιναν σαφείς στον κ. Ντέιβις, η άρνηση δεν μπορούσε πια να τον κρατήσει κάτω από την ισχυρή επιρροή της. Έξαφνα τον κυρίευσε οδύνη. Γούρλωσε τα μάτια του με δυσπιστία, σαν ένα φως να έριξε απότομα εκτυφλωτικές ακτίνες σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Η φωνή του έσπασε με πόνο. «Μωρό μου, γλυκό μου μωρό, Τζίνα μου», φώναξε. «Λυπάμαι πολύ. Είχα τόσο λάθος». Κόλλησε το πρόσωπό του στο πηγούνι της κι επιτέλους φάνηκαν δάκρυα. Ανακατεύτηκαν με της Τζίνας καθώς έκλαιγαν και οι δύο. Αγκαλιάστηκαν σφιχτά ενώ ο πατέρας της χάιδευε απαλά τα μακριά της μαλλιά. Όλος ο θυμός, η πίκρα, ο πόνος, τα απωθημένα συναισθήματα βρήκαν διέξοδο. Έκλαιγαν ο ένας στον ώμο του άλλου. Εκείνος την εκλιπαρούσε για συγχώρεση. Ανάμεσα σε δάκρυα και χαρτομάντηλα της είπε ότι θα ήταν μια εξαιρετική μητέρα. Σε μια όμορφη στιγμή, η μητρότητά της είχε επιβεβαιωθεί κι η Τζίνα έκλαιγε με ανακούφιση.

Σε μια επόμενη κοινή συνεδρία με τους γονείς της, η Τζίνα εξέφρασε το θυμό της, τον πόνο και τα συναισθήματα απόρριψης και μοιράστηκε τη θλίψη της για το εκτρωμένο παιδί. Επίσης ανέλαβε την προσωπική της ευθύνη διότι επέτρεψε να γίνει η άμβλωση, και ήθελε οι γονείς της να κάνουν το ίδιο. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, οι γονείς της την άκουσαν χωρίς να αμυνθούν ή να εκλογικεύσουν ό,τι είχε συμβεί.

Η θεραπεία βοήθησε τους γονείς της Τζίνα να καταλάβουν το σοβαρό λάθος που διέπραξαν εξαναγκάζοντάς τη να διαλέξει ανάμεσα σε εκείνους και το μωρό της. Τους ενθάρρυνα να μην την αναγκάσουν πάλι να διαλέξει ανάμεσα σε εκείνους και το Τζο. Με πικρία και θλίψη η Τζίνα ίσως επιτρέψει μια άλλου τύπου άμβλωση: τον τερματισμό του ρόλου της ως κόρης τους.

Αναγνωρίζοντας τον πόνο της Τζίνα και συμπάσχοντας μαζί της, ο κύριος και η κυρία Ντέιβις αποκατέστησαν τη σχέση με την κόρη τους. Η αξιαγάπητη και χαρούμενη προσωπικότητα της Τζίνα μπορούσε τελικά να ανθίσει για μια ακόμη φορά. Κατάφερε να προχωρήσει μπροστά, κι ακόμα να συνεχίσει πάλι το ταξίδι της προς την ενηλικίωση, γεμάτη αυτοπεποίθηση και ικανότητες. Με την υποστήριξη θεραπευτικής παρέμβασης ανακάλυψε ότι ήταν ικανή να αναγνωρίσει τις ανάγκες της - μια από αυτές ήταν να διαλύσει τη σχέση της με το Τζο, και να επιδιώξει τους προσωπικούς της στόχους.

Μια οικογένεια που αντικατοπτρίζει την κοινωνία

Η ιστορία της Τζίνα δείχνει πόσο πολύπλοκη είναι στην πραγματικότητα η άμβλωση και η απόφαση γι' αυτή. Περιλαμβάνει θέματα οικογενειακών σχέσεων, ηθικής, αυτογνωσίας, ψυχολογικής και σωματικής ευεξίας. Όταν οι γονείς της Τζίνα πίεζαν για την άμβλωση, πίστευαν ειλικρινά ότι η άμβλωση θα ωφελούσε τη ζωή της. Δε μπορούσαν να φανταστούν το ψυχολογικό κόστος τόσο για την ίδια όσο και για όλη την οικογένεια. Ακόμα κι όταν αργότερα η Τζίνα είχε συναισθηματικές διαταραχές, δε μπορούσαν, για μεγάλο χρονικό διάστημα, να συνειδητοποιήσουν ή να συμπονέσουν την τραυματική της εμπειρία.

Το ίδιο ισχύει και για τις περισσότερες οικογένειες που πιέζουν ή ενθαρρύνουν αγαπημένα τους πρόσωπα να κάνουν άμβλωση. Είναι για τον καθένα εύκολο να φανταστεί πως η άμβλωση είναι η «γρήγορη λύση» που θα «γυρίσει πίσω το χρόνο» στη ζωή μιας γυναίκας στο σημείο ακριβώς που ήταν πριν την εγκυμοσύνη. Αλλά αυτή είναι μια πλασματική εντύπωση. Μόλις μια γυναίκα μείνει έγκυος, η επιλογή της δεν είναι απλώς ανάμεσα στο αν

(1) αποκτήσει παιδί ή

(2) δεν αποκτήσει.

Η επιλογή της είναι ανάμεσα στο αν

(1) αποκτήσει παιδί ή

(2) υποστεί την εμπειρία της άμβλωσης.

Και οι δύο είναι εμπειρίες που αλλάζουν τη ζωή της. Και οι δύο έχουν σημαντικές ψυχολογικές συνέπειες είτε συμβάλλοντας στην ψυχική υγεία ενός προσώπου, είτε υπονομεύοντάς την.

Οι υποστηρικτές της άμβλωσης συχνά επιχειρούν να παραμερίσουν το ζήτημα των ψυχολογικών ρίσκων της άμβλωσης, επιχειρηματολογώντας ότι το να έχεις ένα ανεπιθύμητο παιδί είναι ακόμα πιο τραυματική εμπειρία από την άμβλωση. Αυτό το επιχείρημα ωστόσο προβάλλεται στα πλαίσια της απόρριψης ενδείξεων σχετικά με το μετεκτρωτικό τραύμα. Ποτέ δε συνοδεύεται από παράθεση ερευνών, που να δείχνουν ότι γυναίκες που γέννησαν τραυματίστηκαν ψυχολογικά περισσότερο από γυναίκες που έκαναν άμβλωση, διότι δεν υπάρχουν τέτοιες έρευνες. Αντιθέτως, αυτό το επιχείρημα είναι μια αβάσιμη βεβαίωση ότι γίνεται πράγματι προσπάθεια να μετατοπιστεί η προσοχή από το κρίσιμο πρακτικό ζήτημα: η άμβλωση έχει όντως σημαντικές ψυχολογικές επιπτώσεις. Ενώ είναι βολικό να συγκρίνονται οι ψυχολογικές εμπειρίες της απόκτησης ενός παιδιού και της άμβλωσης, ελάχιστη έρευνα έχει γίνει πάνω σε αυτή τη σύγκριση. Το μόνο που έχουμε προς το παρόν είναι ισχυρισμοί των ανθρώπων.

Επιπρόσθετα, ακόμα κι αν είχε αποδειχθεί ότι ένα ανεπιθύμητο παιδί είναι μεγαλύτερη ψυχολογική επιβάρυνση από μια τραυματική άμβλωση, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι γυναίκες και οι οικογένειές τους πρέπει να ενημερωθούν για τους κινδύνους που ενέχει η άμβλωση για την ψυχική υγεία. Για πολλές γυναίκες η άμβλωση είναι η πιο βαθιά τραυματική και συναισθηματικά επώδυνη εμπειρία της ζωής τους. Έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν πως αυτή είναι μια πιθανότητα. Αλλά στην πράξη, οι γυναίκες και τα μέλη της οικογενείας τους που τις συμβουλεύουν, έχουν μια θολή εικόνα για το ποιες μπορεί να είναι οι αρνητικές συνέπειες της άμβλωσης.

Όλοι γνωρίζουν, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, τις δυσκολίες του να είσαι γονιός. Αυτό είναι ευρέως γνωστό. Είναι επίσης ευρέως γνωστό (κι ενισχύεται από επιστημονικές έρευνες πάνω στο θέμα) ότι οι περισσότερες γυναίκες γρήγορα αγαπούν και περιθάλπουν ένα «απρογραμμάτιστο» παιδί. Αυτές και οι οικογένειές τους απολαμβάνουν τις χαρές και τα οφέλη που αντισταθμίζουν τα αντίστοιχα βάρη της μητρότητας και τα εμπόδια στην επίτευξη προσωπικών στόχων.

Κατά τη γνώμη μου, το «τραύμα» του να γίνεις ξαφνικά γονιός αυτο-επουλώνεται κατά γενική ομολογία μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Επιπλέον, είναι σαφές ότι υπάρχει μια αφθονία κοινωνικών πόρων που προσφέρονται από την οικογένεια, τους φίλους και το κράτος προκειμένου να βοηθήσουν τους νέους γονείς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Αυτή η κοινωνική υποστήριξη είναι σημαντικό να μπορεί να προσαρμοστεί στις ανάγκες της μητρότητας.

Δυστυχώς, τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει στην περίπτωση της άμβλωσης. Στην κλινική μου εμπειρία έχω δει ότι ο συναισθηματικός πόνος που συνδέεται με μια άμβλωση είναι πολύ πιθανό να παραταθεί και να δημιουργήσει διαταραχές στη ζωή ενός προσώπου που δεν είναι εύκολα αποδεκτές και κατανοητές από το ίδιο ή τους άλλους. Επιπλέον, το κοινό έχει πολύ λίγες γνώσεις για την εμπειρία μετά την έκτρωση. Γι' αυτό και υπάρχουν πολύ λίγοι πόροι διαθέσιμοι για την ενίσχυση ανδρών και γυναικών που παλεύουν με τις ψυχικές και σωματικές επιπτώσεις της άμβλωσης.

Εν τέλει, η πλάστιγγα γέρνει προς τη μια μεριά. Υπάρχει κοινωνική ευαισθησία για την ανάγκη στήριξης των γονιών που μεγαλώνουν τα παιδιά τους, αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχη ευαισθησία για την ανάγκη στήριξης των γονιών που αναρρώνουν ψυχικά μετά από μιαν άμβλωση.

Η άγνοια και η άρνηση, όπως αναδύθηκαν στην ιστορία της οικογένειας Ντέιβις, είναι τυπικό φαινόμενο στην κοινωνία μας ως σύνολο. Όπως ακριβώς αυτή η άγνοια και η άρνηση για τις επιπτώσεις της άμβλωσης ήταν ένα εμπόδιο στη θεραπευτική πορεία της Τζίνα, συνιστούν επίσης εμπόδια στην πορεία επούλωσης και θεραπείας εκατομμυρίων γυναικών και ανδρών. Εάν θέλουμε, ως κοινωνία, να συμβάλλουμε στην ψυχική υγεία της γυναίκας, πρέπει να ρίξουμε πρόθυμα μια πιο κριτική ματιά στους σύνθετους τρόπους με τους οποίους η άμβλωση επηρεάζει τη ζωή της γυναίκας και του άνδρα.

Είναι εξίσου τραγικό ότι οι ευρέως διαδεδομένες άγνοια και άρνηση σχετικά με τις επιπτώσεις της άμβλωσης επιτείνουν το πρόβλημα των γυναικών που εξαναγκάζονται σε άμβλωση. Όταν η οικογένεια, ο σύντροφος, ο σύζυγος, ο οικογενειακός σύμβουλος, ο κοινωνικός λειτουργός εσφαλμένα πιστεύουν ότι μια γυναίκα μπορεί να προβεί σε άμβλωση και μετά «απλώς να το ξεχάσει», είναι πάρα πολύ πιθανό ότι παραπληροφορούν, χειραγωγούν και πιέζουν τη γυναίκα να υποβληθεί σε ανεπιθύμητη άμβλωση «για το καλό όλων». Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς ποσοστό έως 53% των γυναικών που αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα μετά την άμβλωση ανέφεραν μεταγενέστερα ότι πιέστηκαν από άλλους να επιλέξουν την άμβλωση. ( David C . Reardon , Aborted Women , Silent No More , p . 333).

Πηγή: http://www.rachelsvineyard.org/men/stories/gina.htm

ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ