Η επιστολή της Αλέκας

"Γεια σας, είμαι 17μιση χρονών και έχω κάνει έκτρωση πριν από 3 μήνες. Σήμερα θα ήμουν 5 μηνών. Έχω κάνει το αυτοτεστ που έχετε στην ιστιοσελίδα σας... απάντησα θετικά σε περισσότερες από τις μισές ερωτήσεις. Θα ήθελα επίσης να πω πως εγώ ποτέ δεν ήθελα να κάνω την έκτρωση, αλλά ο πατέρας μου με απειλησε πως θα με πετάξει εξώ από το σπίτι και απείλησε τη μάνα μου-ο μόνος ανθρωπος που ήθελε να με στηρίξει- με διαζύγιο. Το αγόρι μου με απειλούσε πως θα με εγκαταλείψει, πως θα εξαφανιστεί και πως το μωρό μου θα είναι μπάσταρδο γιατι δεν θα έχει πατέρα. Άλλες νύχτες με έπαιρνε κλαίγοντας, μεθυσμένος λέγοντας πως θα αυτοκτονήσει. Ξέρω όμως πως έπρεπε να αντισταθώ σε όλους αυτούς και δεν το έκανα.

Τη μέρα της έκτρωσης και μετα απο ταξίδι τριών ωρών, βλέπετε ζω σε μικρή περιοχή και συμφωνα με τους γονείς μου αυτό δεν έπρεπε να γίνει γνωστό, αν και έγινε στη συνέχεια, μπήκαμε στη κλινική και μας πήραν να υπογράψει κάτι χαρτια η μητέρα μου, μπροστά από τον θάλαμο των νεογέννητων. Εγώ έκανα να τρέξω να φύγω αλλα με κράτησε εκει το αγόρι μου, πρώην τώρα, και κανείς δεν με ρώτησε εμένα αν ήθελα να το κάνω αυτό, κανείς.. ούτε μου μίλησε κανείς για το πως θα ένιωθα μετά, όλοι έλεγαν πως θα μου περάσει. Αλλά δεν πέρασε... και ενώ ξέρω πως έχω πρόβλημα, δεν ξέρω σε ποιον να μιλήσω, κανείς δεν φαινεται να θέλει να ακούσει.. απλά αλλάζουν θέμα. Ούτε καν το αγόρι μου που υποσχέθηκε να με στηρίξει, και που αντί να τον διώξω εγώ με χώρισε εκείνος μια εβδομάδα μετά. Και δεν μπορώ να μιλήσω στις φίλες μου γιατι δεν έχω. Άλλαξα σχολείο γιατί κουράστηκα να ακούω ψιθύρους πίσω από την πλάτη μου. Ταξιδεύω 45 λεπτά για να πάω σχολείο, το οποίο πιθανόν δεν θα βγάλω λόγω απουσιών.. Δεν μπορώ να κοιμηθώ, βλέπω εφιάλτες με συνεχώς ένα παιδάκι παντα το ίδιο σε διαφορετικές ηλικίες. Και ενώ τη μέρα προσπαθώ να γελώ, να κάνω οτι δεν συμβαίνει τίποτα, οι νύχτες είναι βασανιστικές. Προχτές αναφερθήκαμε στο μάθημα των Θρησκευτικών για την αμβλωση, είπε ο καθηγητής μας ότι είναι φόνος... Και αυτοι που την κανουν φονιάδες... Και εγω έπρεπε να συγκρατηθώ να μην κλάψω, να μην δείξω ενοχλημένη γιατι τότε όλοι θα καταλάβαιναν το μυστικό μου. Μια καθηγήτρια που μου κάνει ιδιαίτερα είναι έγκυος, και είναι όσων μηνων θα ήμουνα εγώ... Και πάλι πρέπει να κρυφτώ, και να προσποιηθω πως χαίρομαι όταν κλωτσάει η μικρή. Την Τρίτη μάλιστα μου είπε αν ήθελα να βαλω το χέρι μου στην κοιλιά της να νιώσω το μωρό που κλωτσάει... Έχω κουραστει να κρύβομαι, να υποκρίνομαι και δεν ξέρω τι αλλο να κάνω. Υποχωρεί ποτέ ο πόνος;
Σας κούρασα, δεν ξέρω σε ποιον άλλο να μιλήσω, κανείς δεν θέλει να ακούσει...

Το πιο κάτω κείμενο το έγραψα μια εβδομάδα μετά την έκτρωση... Ίσως να μπορείτε να το δημοσιεύσετε στις εμπειρίες που έχετε στιν ιστιοσελίδα σας...

Η ιστορία αυτή δεν είναι ένα παραμύθι με ατυχή πορεία και ευτυχή κατάληξη. Δεν είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα για να πω πως μετά από κάθε καταιγίδα βγαίνει το ουράνιο τόξο. Γιατί αυτή η καιταγίδα βαστάει ώρες, μέρες, χρόνια... Και είναι η βροχή της καταλύτης για τη ψυχή μου, που τη μουσκεύει μέχρι τα μπούνια και με ξεπαγιάζει.
Είναι η ιστορία της ζωής μου. Ένας βουβός θρήνος, ο σπαραγμός μιας "παρολίγο" μάνας για ένα παιδί που δεν είδε ποτέ.

Μου λείπεις παιδάκι... Κι ας μην κοίταξα ποτέ μες τα μάτια σου, αυτά τα αθώα καστανά ματάκια που ζητάνε αγάπη...Που δείχνουν ότι εξαρτάσαι από μένα. Κι ας μην σε κράτησα ποτέ στην αγκαλιά μου, να σε κάνω να νιώσεις τη μητρική αγάπη. Δεν κάθησα ποτέ πάνω από το κρεβατάκι σου να σε χαζέψω σαν κοιμάσαι, και να σκεφτώ πως είσαι πράγματι ένα αγγελούδι, ένα δώρο Θεού.

Συγγνώμη παιδάκι, δεν το ΄θελα να σε πονέσω. Κι ο τιμητικός τίτλος της μάνας καθόλου δεν μου αξίζει. Ποιά μάνα, πέστε μου, στέλνει το παιδί της για σφαγή; Ποιος έχει το δικαίωμα να στερήσει μια ζωή;
Κι ας τα ήξερα όλα αυτά, τίποτα δεν με κράτησε από το να ενεργήσω σαν ένας ψυχρός εκτελεστής, και όχι εναντίον ενός εχθρού αλλά εναντίον μιας αθώας ψυχούλας που διψούσε για ζωή κι εγώ του την στέρησα. Του την στέρησα πληρώνοντας τα τριάντα αργύρια της προδοσίας.
Υπήρχαν όμως κάποιοι που σε έβλεπαν σαν εχθρό, σαν απειλή που θα διατάρασσε την άνετη κατα τα άλλα ξέγνοιαστη ζωή τους.

Πες μου όμως παιδάκι... Απάντησε μου εσύ μου βίωσες αυτή τη θηριωδία και έχεις ωριμάσει προτου καν γεννηθείς. Ποια διασκέδαση, ποια καριέρα, ποιο χρηματικό πόσο μπορεί να εξαγοράσει μια ανθρώπινη ζωή;

Μου είπαν κάποτε πώς ένα βράδυ με καθαρό ουρανό αν κοιταξώ ψηλά στα αστέρια θα δω χιλιάδες ματάκια να με κοιτάνε. Κι είναι τα φωτάκια αυτά χιλιάδες παιδικές ψυχούλες που δεν πρόλαβαν να φωτίσουν σ' αυτό τον κόσμο κι έμειναν να μας κοιτάζουν από ΄κει πάνω με παράπονο.
Παράπονο βουβό αλλά όχι κατηγορηματικό, κι ας έχουν κάθε δικαίωμα να μας κατηγορήσουν. Να μας ανακηρύξουν φταίχτες που δεν τους δώσαμε την ευκαιρία να δουν το ήλιο μες τα μάτια, να τρέξουν σε καταπράσινα λειβάδια, να αναντέψουν τη θάλασσα, να γελάσουν, να κλάψουν, να χτυπήσουν. Να ζήσουν....

Συγγνώμη παιδάκι... Δεν σε είδα ποτέ αλλα σ' αγάπησα στ' ορκίζομαι. Θα ήσουν άραγε ένας μικρός διαβολάκος, ένα γλυκό βασανάκι ή θα ΄σουν ένας άγγελος, μια μικρή ιδιοφυία? Θα ΄χες τα ματάκια του μπαμπά σου ή της μαμάς σου τα χειλάκια? Δεν έχει σημασία τι θα ΄σουνα, ήδη στο μυαλό μου σ' έχω ζωγραφίσει. Κι έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε βράδυ σαν παιδική ζωγραφιά που μιλά και μου ζητάς αγάπη. Και ζω ήδη μαζί σου μια ολόκληρη ζωή, προτού ανοίξω τα μάτια μου με αναφιλητά, μούσκεμα στον ιδρώτα.
Σε κρατώ ήδη στην αγκαλιά μου και χαζεύω το όμορφο αθώα σου προσωπάκι, η πιο όμορφη εικόνα που έχω δεν ποτέ... Μου χαρίζεις το πρώτο σου χαμόγελο και έπειτα την πρώτη σου λέξη "μα-μα".
Τώρα αποπειράσαι να περπατήσεις, πέφτεις κάτω και χωρίς κλάματα σηκώνεσαι με επιμονή και συνεχίζεις τον αγώνα σου.
Και να...
Το πρώτο σου βηματάκι, το πρώτο σου επίτευγμα... Και να σηκώνεις τα χέρια ψηλά να σε σώσω από την πτώση.
"Αχ παιδάκι συγγνώμη δεν σ' έπιασα, χτύπησες; Μην κλαίς..."
Και μ' ένα φιλί στο μέτωπο μου χαμογελάς ξανά. Και σαν μεγάλος άνθρωπος άλλο ύφος παίρνεις.
"Χτύπησα", μου λες, "μανούλα". "Έπεσα και δεν μ' έπιασες, με έσπρωξες να πέσω"
"Συγγνώμη μωρό μου... Σε έσπρωξα, δεν σ' έσωσα... Δεν βρήκα τη δύναμη να σε υπερασπιστώ. Μην με ξαναπείς μανούλα. Εγώ δεν είμαι μάνα."

Και τώρα εγώ είμαι που πονώ και σ' έχω τώρα ανάγκη... Κλαιω και σε χρειάζομαι να με σηκώσεις, να με σώσεις. Και με τα μικρά σου τα χεράκια αγκαλιά με παίρνεις.
"Σώπα, μανούλα, και μην κλαίς. Δεν πειράζει που με έσπρωξες να πέσω. Έγω σε συγχωρώ, εσυ με έμαθες,, θυμάσαι; Το ξέρω μ' αγαπάς μανούλα. Το ένιωθα και τις 60 μέρες που ζήσαμε μαζί. Κι ας σε έβαλαν να διαλέξεις... Εγώ ή αυτό, έτσι δεν σου ΄χε πει αυτός; Και διάλεξες μανούλα. Δεν πειράζει εγώ σε συγχωρώ."
"Αχ παιδάκι μου, που τα ΄μαθες όλα αυτά..."

Και χέρι χέρι σε κρατώ και σ' αφήνω στην αυλή του σχολείου. Η πρώτη σου μέρα στο σχολείο. Και δεν θέλεις να μου αφήσεις το χέρι, Φοβάσαι... Κι εγώ φοβάμαι παιδάκι.. Είναι σκοτεινά εδώ που μ' άφησες. Πονάω... Μου λείπεις...
Μα πρέπει να σ' αφήσω. Το ξέρω ζεις, δεν πέθανες κι ας μην ακούω πια τους χτύπους της καρδιάς σου... Κι ας μην νιώθω το χεράκι σου να σφίγγει το δάκτυλο μου. Δεν θέλω να σ΄ αφήσω, μα πρέπει παιδάκι. Πρέπει... Μας ανάγκασαν να πρέπει να ζήσουμε χωριστά. Μα στο ορκίζομαι καρδιά μου σ' αγαπώ.
Το ξέρω είσαι σε καλά χέρια. Παρακάλεσα την Παναγίτσα να σε κρατήσει αγκαλιά, να σ΄αγαπήσει σαν μανούλα. Και μου το υποσχέθηκε...
Είσαι τώρα ένα αγγελούδι κι εγώ είμαι τώρα που σ΄έχω ανάγκη. Μα πρέπει...Πρέπει να σ' αφήσω.
Και θα 'ρθει η μέρα που πάλι μαζί θα ήμαστε, θα σε κρατάω αγκαλιά και τίποτα πια δεν θα μας ξαναχωρίσει. Τίποτα... Θα ζήσουμε αυτή τη ζωή που κάθε βράδυ ονειρεύομαι, και θα 'ναι αλήθεια σαν να μην πέρασε μια μέρα. Θα χεις τη μανούλα σου κι εγώ το παιδάκι μου.
Στ' ορκίζομαι παιδάκι πότε ξανά δεν θα σ' αφήσω, όταν κρυώνεις και πονάς εγώ θα σε ζεσταίνω και σφιχτά στην αγκάλη μου θα σε κρατώ κανείς να μην σε ξαναπάρει από μένα. Ακούς παιδάκι?

Να προσέχεις ματάκια μου κι η μανούλα σου θα 'ρθει να σε βρει. Ραντεβού στον παράδεισο παιδάκι και ρίχνε που και που τα ματάκια σου τα φωτεινά, 2 αστέρια λαμπερά, κάτω στη μανούλα...
Να ξέρει πως κι εσύ την αγαπάς και πώς την συχωράς...

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας... Θαυμάζω πολύ το έργο που κάνετε, ο Θεός να σας έχει καλά..."

ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ