Η Μαρία μας άφησε μ' ένα μεγάλο γιατί...

Της Αναστασίας Παπαδοπούλου, κοινωνικής λειτουργού

Γνώρισα τη Μαρία πριν από πολλά χρόνια, όταν αγόρασε ένα διαμέρισμα στην πολυκατοικία που έμενα τότε. Ήταν 23 χρονών τότε και ήδη αρραβωνιασμένη με το Γιώργο δύο χρόνια περίπου και ετοιμαζόταν να παντρευτούν. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και πολύ σύντομα αναπτύχθηκε μια ισχυρή φιλία μεταξύ μας.

Μου εκμυστηρεύτηκε ότι πριν αρκετούς μήνες είχε μείνει έγκυος και παρόλο που εκείνη ήθελε πάρα πολύ να «κρατήσει» το παιδί, ο αρραβωνιαστικός της ήταν ανένδοτος. Έλεγε ότι δεν είναι έτοιμος για να αναλάβει μια τέτοια ευθύνη, έπρεπε πρώτα να αποκατασταθεί επαγγελματικά κι ότι θα ήταν καλύτερα το παιδί να έρθει αργότερα (αυτός κόντευε να φτάσει την ηλικία των τριάντα χρόνων). Την πίεσε πολύ ασκώντας πάνω της ψυχολογική και σωματική βία. Στην δική της οικογένεια η Μαρία δεν ανακοίνωσε τίποτα γιατί ήταν παλαιών αρχών. Τελικά υπέκυψε στους εκβιασμούς και πήγε να κάνει έκτρωση. Αυτός της έδωσε τα χρήματα για να πληρώσει το γιατρό αλλά δεν την συνόδεψε στο νοσοκομείο. Πήγε με μια φίλη της. Μετά από αυτό το γεγονός, μη θέλοντας να ξανασυμβεί το ίδιο, της επέβαλε την τοποθέτηση του σπιράλ στη μήτρα της, ως την ασφαλέστερη αντισυλληπτική μέθοδο (το χάπι μπορεί να ξεχνούσε να το πάρει.).

Όμως και η σχέση τους πήρε άλλη τροπή. Η γκρίνια και οι καυγάδες ήταν πολύ συχνοί και η φθορά δεν άργησε να έρθει. Εκείνη τον «έβλεπε με άλλο μάτι» από τότε. Είχε πολλές ενοχές και αισθανόταν ότι ήταν εκείνος η αιτία που η ίδια αναγκάστηκε να σκοτώσει έναν άνθρωπο, το παιδί τους. Μετά από δύο χρόνια χωρίσανε οριστικά.

Μετά το χωρισμό δεν μπόρεσε να εμπιστευτεί ξανά τους άντρες. Έκανε σχέσεις που όμως δεν κρατούσαν σε διάρκεια. Είχε γίνει πλέον πάρα πολύ επιφυλακτική με το άλλο φύλο και κλεινόταν στον εαυτό της. Είχε ξεχάσει τι θα πει περιποίηση. Ενώ όταν την γνώρισα ήταν μια πανέμορφη γυναίκα, έπειτα παραμέλησε πολύ τον εαυτό της.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι την έκτρωση που έκανε δεν την ξέχασε ποτέ. Της είχε γίνει εμμονή. Συζητούσαμε συνέχεια γι' αυτό το θέμα. Μου το είχε πει εμπιστευτικά. Δεν το έλεγε σε άλλους. Παρόλα αυτά, από τότε συμβούλευε κάθε γυναίκα που μένει έγκυος (παντρεμένη ή μη) ότι πρέπει οπωσδήποτε να κρατάει το παιδί της, πάση θυσία. Γιατί η ίδια θεωρούσε ότι μετά από την έκτρωση που έκανε δεν θα μπορούσε να ξανακάνει παιδί. Ενώ ήταν άνθρωπος που πρόσφερε στους άλλους (οικογένεια, φίλους) ό,τι μπορούσε, τον εαυτό της τον «μαστίγωνε». Είχε τάσεις αυτοκαταστροφής.

Μετά από ένα περίπου χρόνο από το χωρισμό της (ήταν ήδη 26 χρονών) είχε κατά διαστήματα αιμορραγία αλλά δεν έκανε την απαραίτητη επίσκεψη στο γυναικολόγο. Ενώ έβλεπε ότι δεν κάτι δεν πήγαινε καλά στην υγεία της, δεν μπορούσε να τον επισκεφτεί. Μετά από την έκτρωση, θεωρούσε ότι όλοι οι γυναικολόγοι είναι φονιάδες (αφού κάνουν εκτρώσεις). Γι' αυτό και ανέβαλε συνεχώς να επισκεφτεί κάποιον. Ενώ έπρεπε να πάει να βγάλει το σπιράλ σε καθορισμένο χρόνο, το καθυστέρησε δραματικά. Το άφησε περίπου 6 χρόνια, με αποτέλεσμα να της δημιουργήσει γυναικολογικά προβλήματα.

Επισκέφθηκε κάποιον άλλον (όχι αυτόν που της έκανε την έκτρωση) όταν ήταν ήδη αργά, μετά από δέκα χρόνια περίπου. Είχε πολύ συχνή αιμορραγία και αφόρητους πόνους. Ο γιατρός διέγνωσε έναν μεγάλο όγκο στη μήτρα της. Ήταν κακοήθης και έκανε πολύ γρήγορα μετάσταση σε πολλά ζωτικά όργανά της. Έκανε υστερεκτομή. Έπειτα άρχισε τις χημειοθεραπείες. Ψυχολογικά είχε «πέσει» πολύ. Δεν ήθελε να την επισκέπτονται φίλοι της και τους έλεγε ότι ήθελε να τη θυμούνται όπως ήταν παλιά, πριν τις χημειοθεραπείες.

Όμως δεν ήθελε ούτε εμένα να πάω κοντά της να τη δω, στο νοσοκομείο. Μου έλεγε ότι επειδή έχει «φάει» πολύ ραδιενέργεια με τις χημειοθεραπείες, δεν πρέπει να την πλησιάζω επειδή εγώ, που είχα πρόσφατα παντρευτεί, ήθελα να κάνω παιδί και θα ήταν πολύ επικίνδυνο.

Έφυγε από κοντά μας μετά από επτά μήνες περίπου, αφού έκανε την υστερεκτομή. Στα 47 της. Αφήνοντας πίσω της την οικογένειά της και τους φίλους της και ένα μεγάλο ερώτημα μέσα μας: Γιατί; 1

1 Το κείμενο έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού "Μερικά Παιδιά σε Χρειάζονται" τευχ. 11, Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2006.

ΑΡΘΡΑ